-
-
-
-
-
-
-
- زنان با یک مشخصهی منحصر تخمدانهای پلیکیستیک
-
-
-
-
-
-
تنها نشانهی تخمدان پلیکیستیک (PCO)، که اغلب تخمدان با ظاهر پلیکیستیک نامیده میشود PAO)) و با معیارهای کلاسیک اولتراسونوگرافی معرفی میشود، در ۱۰ تا ۳۳ درصد از جمعیت زنان قابل مشاهده است (جدول ۲-۱). زنان PCO که تخمکگذاری نرمال دارند (تنها با مراجعه به مورفولوژی تخمدان)، به نظر نمیرسد مبتلا به سندرم تخمدان پلیکیستیک باشند. هر چند یک زیر مجموعه از این زنان، دارای ناهنجاریهای ظریفی مانند PCOS داشته باشند. در زنان مبتلا به PCO پاسخهای تخمدانی به گنادوتروپینها و GnRHa بسیار بالاست و اختلالات متابولیسم گلوکز مانند زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلیکیستیک، دیده میشود. زنان با تخمدان پلیکیستیک ممکن است مستعد گسترش سندرم و شیوع عوارض سندرم تخمدان پلیکیستیک باشند. وجود یافتههای اولتراسونوگرافی که نشان دهندهی PCO باشد، میتواند وابسته به یک اختلال عملکردی اندوکرینی باشد. بنابراین، تشخیص PCO مبتنی بر اولتراسونوگرافی باید با یک ارزیابی بیوشیمیایی اندوکرینولوژی همراه باشد تا مانع تشخیص سایر اختلالات اندوکرینی در ارزیابی باشد (Azziz, 2005).
جدول ۲-۱- خلاصهای از مطالعات نشان دهندهی میزان شیوع تخمدان پلیکیستیک PCO به کمک اولتراسونوگرافی (برگرفته از Koivunen, 2001`)
-
-
-
-
-
-
-
- تعریف حاضر از تخمدان پلیکیستیک
-
-
-
-
-
-
در بافتشناسی، مهمترین علائم ماکروسکوپیک تشخیص تخمدان پلیکیستیک (PCO) عبارتند از بزرگی متقارن در تخمدان، کپسول تخمدانی ضخیم شده و کیستهای فولیکولی متعدد (که اندازهای بین ۲ تا ۸ میلیمتر دارند) که مقدار استرومای آن نیز افزایش یافته است (جدول ۲-۲) (Michelmore et al., 1999).
جدول ۲-۲- مشخصات بافتشناسی تخمدان پلیکیستیک (برگرفته از Koivunen, 2001`)<br />در روشهای بالینی، اولتراسونوگرافی جایگزین روشهای بافتشناسی تشخیص PCO شده است و پارامترهای زیادی برای تعریف آن به کار برده شده است (جدول ۲-۳).<br />جدول ۲-۳- معیار اولتراسونوگرافی برای تشخیص PCO (برگرفته از Koivunen, 2001`)
تعریف قابل قبول از PCO با اولتراسونوگرافی، توسط آدامز و همکاران (۱۹۸۶) بدین شرح ارائه شده است: وجود چندین کیست (۱۰ یا بیشتر) با ضخامت ۲ تا ۸ میلیمتر در اطراف تخمدان که استرومای افزایش یافتهای دارند، یا چندین کیست کوچک با ضخامت ۲ تا ۴ میلیمتر که استرومای زیادی در اطراف آن توزیع شده است (شکل ۲-۲). ترکیب چندین فولیکول و مقدار افزایش یافتهی استروما کمک میکند تا سایز تخمدانها افزایش پیدا کند، از طرف دیگر، حجم تخمدان در تعداد قابل توجهی از زنان با معیارهایی برای PCOS، ممکن است نرمال باشد. (Belosi et al., 2006).
شکل ۲-۲- تصویر سونوگرافی یک تخمدان پلیکیستیک (برگرفته از Koivunen, 2001`)
پیشنهاد شده است که افزایش استرومای تخمدان با ارزشترین معیار تشخیصی برای PCO است و آن را از تخمدانهای چند فولیکولی (MFO)[122] متمایز میکند. MFO معمولا در زنان با آمنورهی هیپوگنادوتروپیک شناسایی شده است، بدون افزایش استروما و تعداد فولیکولهای شش یا بیشتر که اندازهای حدود ۴ تا ۱۰ میلیمتر دارند. مشاهدات افزایش استروما به صورت بصری و بررسی فردی در نظر گرفته میشود، بنابراین اعتبار تشخیص PCO بستگی تام به تجربیات متخصص سونوگرافی دارد. گزارش شده است که یک آنالیز بصری از استرومای تخمدانی توسط اولترا ـ سونوگرافی خیلی حساس است (اما نه بسیار ویژه) اما اندازهگیریهای انتخابی کامپیوتری حساسیت بیشتری دارند. کل ناحیهی افزایش یافتهی تخمدان را میتوان با یک برش طولی تخمدان با دقت مشخص کرد و نشان داد که استرومای افزایش یافته توسط اندازهگیریهای کامپیوتری دقت بیشتری دارند. یک مطالعه نشان داده است که تعداد فولیکولهای محیطی مساوی یا بالای ۱۰ عدد میتواند حساسترین شکل PCO باشد، در حالیکه روش استروما، بهترین ویژگی برای آشکار ساختن PCO است. استرومای تخمدان و تعیین حجم که از طریق تصاویر سه بعدی بهدست میآید از نظر دقت میتواند از اولتراسونوگرافی متداول کارآمدتر باشد (Balen et al., 2003؛ Belosi et al., 2006).