و عکس او را به جمشید داد.

و در پای آن صورت افتاده و به بازرگان ثروتی بی‏اندازه داد، و از او چاره کار خود طلبید. مهراب مصائب و سختی‏های راه و دیگر مشکلات را برایش یکایک تشریح کرد و چون او را در عشق پایدار دید چنان قرار گذاشت که جمشید به لباس بازرگان کاروانی بدان دیار روانه کند.

این موضوع را به پدر گفت، اما نصایح و پندهای گوهرین پدر فایده نبخشید. شاه با مهراب مشورت کرد. مهراب بقای عمر شاهزاده را در این سفر دید. کاروانی با هزار شتر، هزار اسب، سیصد کنیز، صد تن جنگ‏آور، اسباب و اشیاء دیگر مهیا کرد و عازم روم گشت، تا آن‏که به یک دو راهی رسیدند. هر دو راه روم بود اما یکی آباد که یک سال طی می‏شد و راه دیگر ویران و بی‏سکنه و متروکه چنان‏که:

اما فاصله آن تا روم چهار ماه بود و حوادث و موانعی که بر سر راه جمشید در سفر روم پیش آمد شبیه به هفت‏خان رستم بود. جمشید از سر شوق راه دوم را برگزید و نصیحت اطرافیان و مهراب نیز هیچ نتیجه نبخشید تا آن‏که به بیشه‏ای رسیدند که محل زندگی جنیان بود.
در آن بیشه انواع پرنده، از طوطی و طاووس و شهباز و قمری و بربط و شاهین بر شاخ درختان پرواز می‏کردند که جملگی پریان بودند و پادشاه آنان زنی بود به نام «حورزاد»؛ در آنجا بزمی بر پا کردند. در آن مجلس شاهزاده شهر، حورزاد، حضور یافت و چشمش به جمشید افتاد و یک‏باره حجاب و صبر و مستوری به کناری رفت. شب هنگام به انیس خود «نازپرورد» گفت تا نزد جمشید رود و از احوال وی جویا شود و او را به قصر خویش دعوت کند. پریزاد مأموریت خویش را انجام داد و شاه را به قصر دعوت کرد. چون جمشید وارد قصر شد جایگاهی دید که حتی به خوابش ندیده بود.

ساعت‏ها با پری از همه‏جا و همه‏چیز سخن راندند و او ماجرای عشق خود را آشکار ساخت. پری از خطرات و مهالک راه وی را آگاه کرد، اما جمشید عزمی راسخ داشت، سرانجام سه تار از زلف خویش را به او داد تا هرگاه به مشکل یا مانعی برخورد کند آن را آتش زند. ملک جمشید خرّم و شاد از آن بوم به روم رو کرد. اندکی که راه را پیمود کوهی بلند و تیغ مانند، پیدا شد که محل و مأوای اژدها بود و راه صعود به آن بسیار مشکل. به کمر کوه نیز پلنگان زیادی صف زده بودند. از دور تلی مشاهده کرد که در آن ازدهایی سکنی داشت. جمشید با شمشیری الماس‏گون به جنگ اژدها رفت او را از پا درآورد. از آن مکان حرکت کرد و بعد از چهار روز به شهری رسید آهنین با برج‏هایی از پولاد. از مهراب درباره این شهر سوال کرد. وی گفت: اینجا خوان دیو و مقام و مسکن اکوان دیوست. مردان جنگی را آماده نبرد کرد. ملک جمشید با سرنیزه‏ای سر دیو را از تن جدا کرد و دیگر دیوان پا به فرار گذاشتند. در این منزل نیز شکر خدا کرد و راه را ادامه داد. روز هشتم در دشتی خیمه زد. آنجا را ساحل روم می‏گفتند که بعد از آن دریایی خطرناک و مهیب بود. یک صد و هشتاد کشتی ساخت و چهل روز در آب بود. تا آن‏که بادی سخت برخاست، موجی هولناک کشتی جمشید را شکست و تنها تخته‏ای از آن باقی ماند. سه روز تمام بر روی تخته سرگردان بود، از خدا خلاصی خود را خواست و پیوسته در آن گرداب هول و هراس، اشک می‏ریخت، روز چهارم بیشه‏ای از دور نمایان شد، در آن بیشه سخت سرگردان بود.